Manager-ஆ இல்லை Damager-ஆ?

தலைப்பை பார்த்தவுடன் flashback rewind ஆகி பழைய சம்பவங்கள் உங்கள் கண் முன்னே தோன்றினால், நண்பா நீயும் என் இனமடா! 

ஆமாம் ப்ரோ, இந்த மேனேஜருங்களை புரிஞ்சுவவே முடியலை, என்றார் நண்பரொருவர். ஒன்னும் பெரிய குழப்பமில்லை பாஸ், மானேஜர்கள் இரண்டு வகைப்படுவர். 

ஒரு பிரிவினர் “இவனுக்கு என்ன செய்யலாம்” என நினைப்பர். இன்னொரு பிரிவினர் “இவனை என்ன செய்யலாம்” என நினைப்பர்.

அவ்வளவு தான் விஷயமே bro. வார்த்தையில் கடுகளவு தான் வித்தியாம், பஞ்சதந்திரம் படத்தில் வரும் “சின்ன கல்லு பெத்த லாபம்” என்பதைப்போல. 

மேலாளர் (மானேஜர்) என்பது தன் நிறுவனம் தனக்கு கொடுத்திருக்கும் அங்கீகாரம் என நினைப்பவர் தான் இங்கு அதிகம். உண்மையில், அது ஒரு பொறுப்பு. ஒரு நிறுவனம் ஒரு ஊழியருக்கு அங்கீகாரம் தர நினைத்தால் அது ஊதிய உயர்வு, ஊக்கத்தொகை (bonus), அந்நிறுவனத்தின் பங்குகள் பொன்றவைகளை தரமுடியும். 

நான் முன்பு வேலை நிறுவனத்தில் தனக்கு பிடித்த ஊழியரை மெலாளராக நியமிப்பது மிக சகஜம். மாற்றாக, சில சர்வதேச நிறுவனங்களை ஓப்புநோக்கும்போது அவர்கள் ஒரு மேலாளரை பல கட்டங்களுக்கு பின் தேர்வு செய்வர். தான் சார்ந்த வேலையில் உள்ள அறிவு, சக ஊழியர்காலிடம் அணுகும் முறை, முக்கியமாக is he a manager material என்ற கேள்வுக்கான பதில் இதில் அடங்கும். தேர்வு செய்த நபரை அதற்க்குண்டான பயிற்சிக்கு அனுப்புவர். இதன் பின்னரே அவர் ஒரு அணியின் மேலாளராக அமர்த்தப்படுவார். 

Why should an organization emphasis on appointing a good manager? பதில் ரொம்ப சுலபம் சார். இங்க வேலையை பிடிக்காம வேறு நிறுவனங்களுக்கு போனவங்கள விட தன் மேலாளரை பிடிக்காம போனவங்க தான் அதிகம். 

ஒரு ஊழியர் என்ன தான் விரும்புகிறார்? Does my manager lead by example? Does he show interest in my career growth? அவரிடம் நாம் கற்க வேண்டியது என்ன? என் அறிவை மேம்படுத்த (hard skill or soft skill) என்னை பயிற்சிக்கு அனுப்புவாரா, தன் அணியை எவ்வாறு அரவணைத்து செல்கிறார் போன்றவகளை செல்லலாம். 

மாறாக நான் பார்த்தது என்னவோ வேறு மாதிரி. காலை வந்தவுடன் ஒரு காப்பி, பின் தன் அணிக்கோ வேறு அணிக்கோ ஒரு interview, மதியம் போல சாப்பாடு, அதன் பின் இன்னொரு காப்பி, மாலை எதாவது meeting, வாரம் ஒரு முறை தன் அணியிடம் status update meeting. மாலை 6 மணியளவில் ok guys, finish your tasks, see you tomorrow. 

இதெல்லாம் கூட ஓகே ப்ரோ, வருஷம் முடிவில “I think you are performing as expected. I’ll rate you 3 out of 5” -ன்னு நமக்கு rating கொடுப்பாங்க பாருங்க,  இவிங்கள என்ன பன்னலாம் ப்ரோ என்று கேட்டார் நண்பரொருவர். 

என்னவோ பாஸ், சொல்லனும்ன்னு தோனிச்சு. நீங்க என்ன நினைக்கறீங்க?

ஷேர் செய்யுங்க பாஸ், ஷேர் செய்யுங்க

முதலில் இரு சின்ன game விளையாடுவோமா? “நீங்கள் வாட்சப்பிலோ, முகநூலிலோ (Facebook) வரும் முக்கால்வாசி தகவல்களை ஷேர் செய்யும் அசாமியா? Congrats bro, உங்களுக்கு கனடா பிரதமர் ஜஸ்டின்  ட்ரூடோ கனடா குடியுரிமை தருவார” என முகநூலில் பதிவு செய்யுங்கள். எவ்வளவு லைக்குகள் மற்றும் ஷேர்கள் விழுகிறது என்று நீங்களே வியந்துபோவீர்கள். 

என்ன செய்ய பாஸ், நம்மாளுக டிசைன் அப்படி என்றார் நண்பரொருவர். முகநூலும் டிவிட்டரும் நாம் பயன்படுத்துவது போய், அவை நம்மை பயன்படுத்தும் காலமிது. 

சில நாட்களுக்கு முன் ஒரு பதிவை காண நேர்ந்தது. இதற்கு ஐம்பத்திமூவாயிரம் பேர் ஷேர் செய்துள்ளனர். இம்மாதிரி கப்பலுடன் இணைந்த விமானத்தை இன்னும் Avengers படத்தில் கூட காட்டலயே பாஸ் என்றேன் நண்பர்களிடம். தமிழின துரோகி என்று நீங்கள் முத்திரை குத்தப்படலாம் என்றார்கள் அவர்கள். நமக்கேன் சார் வம்பு!

“டேய் உங்க அலப்பரைக்கு எல்லையே எல்லையே இல்லையாடா...அந்த மனிஷன் எனக்கு தெரிஞ்சு ஒரே முறை பொங்கல் வெச்சார். அதுக்கப்பறம் அவரை வெச்சு நம்மாளுங்க தினம் தினம் தீபாவளி கொண்டாடரீங்களே. என்னதாண்டா பிரச்சனை உங்களூக்கு?” எனறு தான் கேட்கத் தோன்றுகிறது. 

என்னமோ போங்க பாஸ், அந்தாள வச்சு செய்ராங்க….வச்சு வச்சு செய்ராங்க. 

2015ல் டில்லி ரயிலில் குடிபொதையில் தடுமாறி விழுந்ததாக சலீம் என்பவர் தற்காலிக பணி நீக்கம் செய்யப்படார். எட்டாயிரம் ரூபாய்க்கு ஒரு சைனா ஃபோனும் 150 ரூபாய்க்கு படமெடுத்த data plan-னும் இருந்தால் போதும், எதை வேண்டுமானாலும் படமெடுத்தெடுத்து இணையத்தில் உலாவ விடலாம் என்று நினைப்பவர் முன் அந்த சலீம் மயங்கி விழுந்ததுதான் அவர் செய்த பிழை. ஊடகங்களூம் அவரை தன் பங்கிற்க்கு வறுத்தெடுக்க, நமது key board warriors மட்டும் அவரை சும்மா விடுவார்களா? சில மாதங்களுக்கு பின் அவர் பக்கவாதத்தில் தான் வீழ்ந்தார் என வந்த செய்தி என்னவோ யார் கண்ணில் படவில்லை.

எதை பகிற்கிறோம், எதற்காக பகிற்கிறோம் எனத் தெரியாமல் சமூக வளைத்தளங்களை பயன்படுத்துவோர் ஏராளம் தற்சமயம். தன் கருத்துக்களை பதியும் போதோ, மற்றொருவரின் படிவுகளை பகிறும்போதோ அதில் எத்தனை உண்மை என ஆராயாமல் போகிற போக்கில், just like that, பதிவு செய்வது ஏனென்று தெரியவில்லை.

இப்பவே எது உண்மை எது பொய் என விளங்கவில்லை, பிற்காலத்தில் எப்படியோ!

தனக்கு வந்த செய்திகளை அப்படியே ஷேர் செய்வது, selfie எடுத்து தள்ளி மற்றவர்களை பயமுறுத்துவது, காலையில் ஒரு good morning மாலையில் good night, இதை தாண்டி செல்போனின் reach எவ்வளவு என்று தெரியவில்லை. Artificial Intelligence is the future என்கிறார்கள். என்னகென்னவோ முதலில் natural stupidity-யை நோக்கி இன்னமும் செல்கிறோமோ என தோன்றுகிறது.

வாழிய செல்போன், வாழிய Facebook, வாழிய வாழிய forwards.

என்னவோ பாஸ், சொல்லனும்ன்னு தோனிச்சு. நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க?

எல்லாம் எமக்குத் தெரியும்

முதலில் ஒரு சின்ன disclaimer. இந்த பதிவு மனவியல் பற்றியதல்ல. நமக்கு தெரிந்த ஒரே “வியல்” இந்த அடை அவியல் தான் பாஸ். “அப்போ என்ன தான் சொல்லவரீங்க” என்று நீங்கள் கேட்பது சப்தமாகவே காதில் விழுகிறது. நடைமுறை வாழ்கையில் நான்/நீங்கள் சந்தித்த அனுபவங்கள், அல்லது எண்ணகுவியல்கள் மட்டுமே இதில் அடங்கும். 

அக்காலத்தில வரும் நகைச்சுவை காட்சிகள், முதல் முறை நிறைய சிரிக்க வைக்கும், பின் நிறைய சிந்திக்க வைக்கும். அறிவாளி திரைப்படத்தில் வரும் காட்சி சில தினங்களுக்கு முன் பார்க்க நேர்ந்தது. 

இதில் வரும் நடிகையை (முத்துலட்சுமி) போல பலபேரைப் எதிர்கொள்ள வேண்டிய சூழ்நிலை எனக்கு வந்தது. இந்த “I know it all” என்ற மனப்பான்மை தன்னை பற்றவர்களிடமிருந்து எவ்வளவு தூரம் விலக்கி வைக்கும் என்ற எண்ணம் சிலரிடம் இல்லாமல் போனது ஏனென்று விளங்கவில்லை. தான் ஒரு genius என்று காட்டிக்கொண்டால் எதோ ஒரு தேசத்திற்க்கு அவர்களை பட்டாபிஷேகம் செய்வார்களோ என்னவோ. 

சகஊழியர் ஒருவர் தான் ஒரு நடமாடும் Wikipedia பாதி Google பாதி கலந்து செய்த கலவை நான் என்று பாடாத குறை தான். மனிதர் எதை கேட்டாலும் அரை நொடியில் பதில் சொல்வார். அந்த மண்டையில் இவ்வளவு சரக்கா என்று கேட்டால், இவ்வாறு விளக்கலாம். மத்திய அரசிடம் “தமிழ்நாட்டை விட்டுடுங்க, இவர் தலையை வேண்டுமென்றால் drill செஞ்சு பாருங்க, நியுட்ரீனோ ஹைட்ரோகார்பன் எல்லாம் கிடைக்கும்” என்று எழுதிப்போடலாம். 

சில நாட்கள் முன்பு வேறு ஒருவரை சந்திக்க நேர்ந்தது. இவரும் சிங்கப்பூரில் வேலை செய்பவர். பேச்சுவாக்கில்,

நான்: “சார் நீங்க எந்த ஊரிலிருந்து வரீங்க?”

அவர்: “டில்லியிலிருந்து”

நான்: “ஒஹோ. என் அக்கா கூட குருகிராம் நகர்ல தான் இருக்காங்க” - குருகிராம் டில்லிக்கு மிக அருகில் உள்ள ஊர்.

அவர்: “ஊரா அது. ஒரு ரோடு போட கூட தெரியல. நேரா ரோடு போடாம வளைஞ்சு வளைஞ்சு போடராங்க”

நான்: “உங்க பிள்ளைங்க எங்க படிக்கிறாங்க?”

அவர்: “International school-ல. உள்ளூர் பள்ளியில மனிஷன் படிப்பானா சார். இந்த பசங்களுக்கு ஒரு விஷயமும் தெரியாது”

நான்: “கிரிக்கெட் பாத்தீங்களா சார். ஜடேஜா நல்லா விளையாடினார் இன்னைக்கு”

அவர்: “மனிஷனா சார் அவன். ஒரு பந்து கூட விளையாட தெரியல”. விட்டால் அவரை நாடு கடத்துவார் என்று கூட தோன்றியது.

இந்த மனிதருடன் இனி பேசி பயனில்லை என தெரித்து ஓட வேண்டிய சூழ்நிலை. தான் அதிமேதாவி என காட்டிக்கொள்ளும் எண்ணம் மட்டும் இல்லாமல், எதிரில் இருப்பர்வர்களூக்கு எதுவும் தெரியாது என்று நிறுபணம் செய்வது ஒரு வித கருத்து தீவிரவாதம். தான் தோற்று எதிரில் இருப்வர் வெற்றி பெற்றால் என்னாவது என்ற பயம், தான் மெத்த படித்த அறிவாளி அல்லது ஒரு intellectual என்ற தன்னையே நினைத்துக்கொள்ளும் ஒரு தற்பெருமை, நீ சொல்லி என்ன நான் கேட்பது என்ற கர்வம், எல்லாம் கலந்த ஒரு design.

உன்மையிலேயே, ஒரு விஷயத்தை முழுவதும் புரிந்துகொண்டவர் (அப்படி ஒருவர் இருந்தாலும் கூட), தான் சொல்ல வந்த விஷயத்தை மட்டுமே விளக்க முயல்வார். அங்கே மற்றவர்களிடம் தன் கருத்து சரியாக சென்றடைய வேண்டும் என்ற intention இருக்கும்.  தான் பார்த்த, கேட்ட விஷயங்களில் எல்லாம் ஒரு opinion இருக்கவேண்டுமா என்ன? அப்படியே இருந்தாலும் மற்றவர்களின் கருத்துக்கு மதிப்பளிப்பது ஒருவரின் மனமுதிர்சியின் அடுத்த நிலை. அது ஒரு கலந்துரையாடலை சகஜ நிலையில் வைக்கும். 

எது எப்படியோ, “அப்படியா சார், நீங்க சொன்னா சரிதான்” என்று சொல்ல பழகிவிட்டேன். அவர் தலையில் இருக்கும் கிரீடம் அவரிடமே இருக்கட்டும்.

என்னவோ பாஸ், சொல்லனும்ன்னு தோனிச்சு. நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்க?